Detay vermek istemediğim belki de unutmak istediğim kötü zamanlarda, kendi kendime gerçek olmasını çok dilediğim fakat bir yerlerde hayal olduğunu bildiğim bir avuntu, bir oyun bulmuştum; " bu yaşadıklarım aslında yaşanmıyor çok gerçekçi bir film izliyorum, ışıklar yanacak ve evime gideceğim!"
Korkuyorsunuzdur fakat cesur olmanız gerekiyordur, olanı biteni kabullenmek zorundasınızdır, kendi seçimlerinizin sonunda bu noktaya gelmişsinizdir ve tutunacak bir dal ararsınız...
Zor zamanlarda ışıkların yanmasını beklemek felsefem, " şimdide bunları yaşamak lazım" cümlesi dalım oldu...
Işıklar hep yandı.
Ben hep eve gittim...
Dar zamanları, yaşadıklarımı, unuttum sonra.
Unutmayacak da ne yapacak insan?
Şehit haberleri geldiğinde, patlamalar olduğunda ve onlarca insan hayatını kaybettiğinde, küçük bir çocuğun canı yakıldığında, küçük bir çocuk öldüğünde, birinin göz göre göre hakkı yendiğinde, neden ve niçinini sorgularken; daha kötüsü olamaz diye geçiriyorum içimden...
Daha kötüsü olamaz!
15 Temmuz gecesi o hatırlamak istemediğim ruh hali geldi çöktü üzerime...
Balkon masasında gecenin kör yarısı kehribar tespihim elimde yakaladım kendimi;
Bu yaşadıklarım aslında yaşanmıyor.
Film izliyorum.
Işıklar yanacak eve gideceğim.
Işıklar yanacak eve gideceğim.
Işıklar yanacak eve gideceğim.
Şimdi de bunları yaşamak lazım.
Işıklar yanacak ve evimize gideceğiz.
Daha kötüsü olmasın!
