Basamak!

Görseniz,
Ne kadar umut besledik gövdemizde,
Onlar nergislerimizi soldurmadan önce.
Ne çok inanandık, adandık da sevdik..
Tek tek,
Ellerimizde çiçeklendi hedeflerimiz.
Düştük de
Kitapların peşine sevinerek..
Düştük
Gece gündüz demeden devinerek.
Okudukça anladık ki
Toprak olsa da karanlık,
Büyütüp insanlığa verdikleri
Hep ışıklı, hep aydınlık.
Okudukça anladık,
Işığa renklere çiçeklere..
Bildiğin,
Yabancı ve düşman olmuş insanlık!
Sonra biz de;
Topladık sonbaharda
Umutlarımızla çiçeklerimizi,
Kuruttuk her birini
kitaplarımızın arasında..
Okudukça acıdık
Okudukça sancıdık
Okudukça kavradık.!
Çivisi çıkalı
uzun zaman olmuş dünyanın!
Biz ise çok geç kaldık.. anladık!
Düşündükçe tükendik,
Yorulduk..
Yaşlandık..
Kitaplarımızın içinde
Kuruyan çiçeklerimizle birlikte biz,
Bütün her şeye
Geleceğe basamak olmak için,
Bir de,
İz bırakmak için katlandık...