Havanın da kafası karışık, gün günü tutmuyor denir ya, öyle. Sosyal mesafeyi korumak amacıyla yere işaretlenmiş noktada aldıklarımın ücretini ödemek için bekliyorum. Maskem ağzımda.
Bir kadın geçiyor önüme, dalgın herhalde diye önemsemiyorum.
Dövmesi bol, sakallı, dazlak gençten biri sonra.
Onun peşine uzun boylu bir arkadaş ben yaşlarda.
Dördüncüsü de bayan, bir kangal sucuk almış. Dayanamıyor, sesimin tonuna dikkat ederek sesleniyorum “hanımefendi sıra bu tarafta”
Yüzünü ekşiterek bakıyor “burada sandımdı!”
“Görgüsüz” diyor, duyabileceğim gibi.
Eskiden bazendi de şimdi çokça insanı bol bir ormanda yaşıyormuş gibi hissediyorum.
Can Yücel'in şiirindeki gibi en çok gitmek istiyorum bu günlerde.
“Birini sevdiğimiz zaman aslında kendimizi seviyorduk” yazmış Faik Baysal Madam Bambuda
Toplumdan uzaklaşmak istediğimiz zaman aslında kendimizden mi uzaklaşmak istiyoruz?
Yaman Koray da böyle kaçmış!
Geçmiş zaman Beyoğlu'nda Melek Sinemasından çıkıyor. Kadının biri Yaman Koray'ın ayağına basıyor. Ayakkabılar topuklu olunca canı yanıyor usta denizcinin acıdan gözleri yaşarıyor. Kadınla göz göze geliyorlar sadece bir özür, bir kusura bakmayın bekliyor.
Kadın;
“Ne işi var ayağının ayağımın altında!” diyor.
Yaman Koray ertesi gün İstanbul'u terk ediyor ve bir daha zorunlulukların haricinde gelmiyor.
“Yakınımızdakini anlamak için önce uzaklara gitmek gerekir” der Paulo Coelho.
Ya artık anlamak istemiyorsak?
Melih Cevdet Anday'ın Aylaklar adlı kitabında yazdığı gibi “bu toplumu edebiyat kurtarabilir mi?”
Şöyle karşılıklı oturup iki çift lafın belini kırma şansımız olsaydı, sorardım.
Toplum kurtulmayı istiyor mu üstat?
Suyun altında büyük görünüyor her şey!
Sular çekilmeye görsün…
İçi boş kabukluların günah çıkarışlarını dinlemek zorunda da kalıyor insan.
Bilmiyor ki fırsatçının da fırsatını kollarlar.
Ormandaki en korkak hayvan aslandır aslında!
Krallığı güçsüzü avlamasındandır.
Thoreau'nun göl kenarındaki kulübesi var aklımda.
Alexander Supertramp'ın sihirli otobüsüne de özeniyorum.
