Karındaş, kardeş, kız kardeş, erkek kardeş, abi veya abla hangisi olursa olsun, ‘kardeş can'dır', yerine göre sırdaş yerine göre arkadaş, tabi kıymetini bilene! Çoğumuz, ‘kardeşin olunca pabucun dama atılacak' diye korkutulmuşuzdur çocukken. Tabi bir de gerçekten pabucu dama attıran cinsten olanları var elbette, kök söktüren ama ben çoğunluk olan ve kadirşinas kardeşleri anlatacağım.
Bu hayatta insanın mutlaka bir kardeşi olmalı bence, küçükken koştura koştura oyunlar oynayacağı, büyüdüğünde birbirine destek olup, yaslanacağı... Tabi imkânlar dâhilinde! Maddi-manevi koşulları uygun olan aileler için, bir çocuğu kardeş sevgisinden mahrum bırakmak, ona yapılabilecek en büyük haksızlıktır belki de. Bazı dönemlerde anlaşmazlıklar yaşanabilir, kıskançlık krizleri, kıyaslanmalar, vs. ama ne olursa olsun, o bağ olduğu sürece, hiçbir kardeş birbirinden tamamıyla kopamaz. Kopmamalı da zaten!
Ebeveynlerin çocuklar arasında adil ve eşitliğe dayalı tutum sergilemesi gerekiyor ki, kardeşlik duyguları pekişip, kuvvetli bağlar oluşsun. Birinin başarısı övülürken, diğerinin de başka bir özelliği takdir edilmeli veya birine sağlanan imkanlar hangi düzeyde ise ötekine de aynı şartlar sağlanmalı. Yani dama atılan pabuçlar birer nifak tohumu olarak geri dönüp, gönülleri yıkmasın, kardeşler arasına mesafe koymasın.
Akrabalık bağlarının can çekiştiği günümüzde, bırakın uzak akrabayı 1.derece yakınlar bile unutulmaya yüz tutuyor bazen. Araya dünya hırsları mı girdi dersiniz yoksa geçim sıkıntısı mı, teknoloji mi, bencillik mi, değiştirilen etik kurallar mı bilinmez ama ‘akrabalık' çok değerli ve devam ettirilmesi mutlak bir zenginliktir!
Bir de erkek- kız ayrımı yapılan çocuklar oluyor maalesef, çoğu kişide bir ‘oğlan' sevdası?.. Bu sevda uğruna kırılan kalpler, erkek çocuk doğuramadığı(?) için suçlanan anneler ve dışlanan kız evlâtları... “Kız çocuklarını hor görmeyin çünkü ben kızlar babasıyım" buyurmuştur Peygamber Efendimiz(sav). Oysa ki çoğu kimse, kız evladının kıymetini, yaşlanıp, elden ayaktan düştüğünde, kedisine hizmet etmeye başladığında anlar ama geç kalınır maalesef. Söylenmeyip, gizli kalsa da bazı hüzünler, insanın en kuytusuna pusu kurup, bir gün dillenmeyi bekler. Bugün dışladığınız kız evlâtları, bir gün gelecek ki, eline, sevgisine muhtaç kaldıklarınız olacak!...
