Gülüp geçmek lazım...

Grİ, yağmurlu, kasvetli, acaba havalar erken mi soğuyacak dedirten, aylar sonra uzun kollu giydiğim bir gün.
Yaz aylarının karmaşası ve kalabalığından sonra daha on gün öncece araba park edecek yer yokken sokakların bu kadar boş, sahilin bu kadar ıssız olmasına şaşırıyor insan.
Rüzgârla, kayıp gidiyor hissi veren kayıkları izliyorum bir süre, karabataklar, martılar, balıkçı tezgâhları bıraktığım gibi.
Deniz kenarı kahvelerden birine oturuyor, yüzümü denize dönüyorum.
Çayımı masanın üzerine bırakıyor garson, gülümsüyor.
Yalandan da olsa gülümsemek ne kadar önemli, bulaşıcı bir şey, ben de gülümsüyorum.
Yüzlerce defa izlediğim, repliklerini ne olacağını ezbere bildiğim bir filmi tekrar ediyor gibiyim, elimde kepçe ile teke süzdüğüm, dalgakırana gittiğim günler geliyor aklıma, o görüntüleri aklımdan çıkarıyorum hemen, geçmişi düşünmenin, siyah beyaz fotoğraf karelerine takılmanın bugüne faydası olmadığını biliyorum çünkü.
Neden olduğunu bilmediğim bir sebepten farkına varamıyor olsak da, hayat yaşanırken, şimdi güzel. Geçmişi koyu bir sis tabakasının arkasından, parmak uçlarımıza yükselerek görmeye çalışmamızın sebebi, şu anın, içtiğimiz çayın, içimize çektiğimiz nefesin, denizin ve mavinin keyfini çıkaramıyor olmamızdan.
Kanatları varken uçabilmeli insan.
Yapabiliyorken, yapmalı!
O günleri aramamızın sebebi bugünlerin kıymetini bilmiyor olmamız olabilir mi?
Ne zaman geçmiş, ne vakit gelecek?
Geleceğe değil geçmişe gidiyoruz belki de, kim bilir?
Ne yaşamamız gerekiyorsa onu yaşıyorsak!
Gülümsemek lazım, gülüp geçmek lazım…
Yalan da olsa...