İnsan unutur...

Keşke unutmasa ama bir yandan da unutmak zorunda insan... Beynimiz sınırsız bir hafıza kartı olmadığı için kimi bilgileri silme mecburiyeti kaçınılmaz...
Sanıyorum esas sorun unutmayı seçtiklerimizle alakalı...
Bazı insanlar yaşadığı kötü şeyleri unutmaz, bazıları da güzel anları çabuk unutur, yaşadığı anda bile farkına varamaz…
Ben kötü şeyleri hafızamdan silmek, kalbimde olumsuz şeyleri mümkün olduğu kadar uzun tutmamaktan yana bir yaşam tarzı seçiminde bulunanlardanım...
Ama siz önemsemeyi seçerseniz seçin alttaki satırları okuyun istiyorum...
Unuturken ve hatırlarken kendimize ne yaptığımızı, hayatımızı nasıl bir dümenin içine soktuğumuzun farkına varın diliyorum...
Kimseyi değiştiremeyiz! Yaşam serüvenimizdeki insanları olduğu gibi kabul etmeyi ne kadar başarırsanız o kadar mutlu olmak için kapasitenizi arttırırsınız... Değiştirme çabası içine girenler bir süre sonra kendini tanıyamaz hale gelir... Ya değiştiremeyeceğiniz şeyle yaşamayı, baş etmeyi öğrenin ya da kendinize başka bir yol çizin…
***
“İnsan unutur. Verdiği sözleri unutur.
Bir zamanlar ne hissettiğini unutur.
Bir zamanlar ne çektiğini unutur.
Çabasının işe yaramadığını unutur.
Tüm sevdiklerinin ve kendisinin öleceğini unutur.
Önemli kabul ettiği şeylerin büyük bir kısmının önemli olmadığını unutur.
Aynı hataları defalarca yapar; çünkü unutur.
Minnet duymaz; çünkü geçmişte kim olduğunu unutur.
Paylaşmaz; çünkü paylaştığında mutlu olduğunu unutur.
Öfkelenir; çünkü öfkelendiğinde acı çektiğini unutur.
Arzularının pençesine düşer; çünkü arzuları asla tatmin edemediğini unutur.
Başkalarını zor duruma düşürür; çünkü başkalarını zor durumdan kurtardığında sevinçle dolduğunu unutur.
Endişelenir; çünkü geleceği kontrol edemeyeceğini unutur.
Pişmanlıklarla ve suçlulukla yaşar; çünkü geçmişi değiştiremeyeceğini unutur.
Tembellikle yaşar; çünkü en değerli deneyimlerin biz onları beklemezken geldiğini unutur.
Hazırlık yapar; çünkü olanın bizi daima hazırlıksız yakalayacağını unutur.
Hayaller kurar; çünkü olanın daima hayal ettiğimizden farklı olacağını unutur.
Başkalarının iyi işlerini kötüler; çünkü kendini yüceltmenin yolunun başkasının hatasına vurgu yapmak değil kendini geliştirmek olduğunu unutur.
Somurtur; çünkü gülümsemenin bulaşıcı bir iyilik olduğunu unutur.
Açgözlülük yapar; çünkü cesaretin en değerli yatırım olduğunu unutur.
Zamanını boş yere harcar; çünkü bu değerli hayatın kısacık olduğunu unutur.
Başarı elde etmek, alkış almak için kendini türlü acıların, türlü erdemsizliklerin kucağına atar; çünkü her şeyin geçici olduğunu unutur.
Suçlar; çünkü eylemlerin özgür olmadığını, koşullarca belirlendiğini unutur.
Böbürlenir; çünkü başarının kendi ürünü olmadığını unutur.
Kendisiyle konuşur; çünkü gerçeği duyabilmek için susması gerektiğini unutur.
Dinlemeyi unutur; çünkü anlaşılabilmenin tek yolunun anlamak olduğunu unutur.
Kısacası insan unutur.”
*Cem Şen