Kat kat... üst üste...

Baksana!
Her şehrin altında başka başka şehirler vardır…
Toprak,
Pek güçlüdür. Seni de, ona yaptığın bütün kötülüğü de bir gün altına alıp, kimisini öğütüp, kimini de kargışlayarak saklayacak!
Nihayet, Un ufak olacaksın, un ufak…
Eski bir şehrin karanlığında, derininde.
Senden önce yaşayanlar daha da derinde…
Ancak en dipte:
kötülüğün tohumu tekrar tekrar boy verecek üstündeki bütün kötülüklerin gübresiyle!
Her seferinde üzerine başka başka şehirler kurulacak gübre niyetine!
Her seferinde…
Böyle devam edecek. Derindeki kötülük beslenerek boy verirken aydınlığa, toprak üzerine kurulan şehirlerden zül duyacak. Kapansın diye bu ayıp, göz yumacak her seferinde örgütlü kötülüğe!
Binalar… Binalar dikilecek üzerine milyarlarca ton ağırlıkta.
İnsanlar, evler, yeni yeni buluşlar örter mi ki kötülüğün her kurulan şehirle semirtilmiş tohumunu?
Milyarlarca ton ağırlık bastırır mı her sebeple toprağın kabuğunu patlatıp dünyaya musallat olan binlerce yıllık bu utancı?
Bastırır mı..?
Doğada çıplak ve yalnız tutunamayan ademoğlu, bir araya gelip aczini şiddetiyle ayakta tutacak!
Öcünü ödünç verecek kendinden sonrakilere…
Ve,
Örgütlü kötülüğü evrenin aynasında pis pis sırıtacak çağlar boyunca insanın…
Tarih ve arkeoloji toprağın altındaki hastalığın röntgenini çekip, tahlilini yaparken, evrenin efendisi Insan, akıl yürek senkronunu yine sağlayamayacağı için; kat kat, üst üste, yığın yığın, kan, savaş ve ölümlerle kurulan şehirleri uygarlık diye yutturmaya devam edecek!
Toprak utanacak… hep utanacak...