Modern tesisler sınırsız imkânlar milyon dolarlık bütçelere rağmen futbolda geldiğimiz nokta memleket meselesi haline geldi.
Yabancıyı serbest mi bırakalım?
Devşirme oyuncu mu oynatalım?
Parayı mı kısalım?
Diye tartışıp duruyoruz…
Birçok neden sayabiliriz ama sanıyorum biz bir şeyi ihmal etmişiz…
Amatör ruhu öldürmüşüz. Hemen hemen tüm kademelerde amatör ruhu bitirdik, kamplar analizler, istatistikler, maç başları, primler konuşulur olmuş. Oysa bunlar tamamlayıcı unsur değil mi? Amatör ruh olmazsa yerine ne koyarsanız koyun olmuyor.
Olmuyor, olmuyor, olmuyor…
Standartları amatörün çok üzerinde olan bir çok büyük ilçede olmuyor mesela.
Amatör ruh oluşturmaya çalışarak işe başlayınca artık önlerindeki maçlara daha güvenli bakabiliyorlar teknik adamlar…
Bu tablo hangi analize dayandırılır?
Hangi istatistikle açıklanır?
Amatör ruh böyle bir şeydir işte. Öncesini sonrasını düşünmez, hesap, pazarlık yapmaz, çıkar ve oynar, sonuna kadar mücadele eder. Yani içinizden gelecek hissedeceksiniz…
Çocukken mahalle maçlarında üç korner bir penaltı yapıyordu.
Gol atan kaleye geçiyordu.
Gol mü aut mu tartışması çıktığında “bak adamın gol” diyor dedik mi olay bitiyordu.
Biz futbolu böyle sevmiştik. Profesyonelliğin cazibesine kapılıp nasıl bozulduğunu amatör ruhun nasıl yok edildiğini özlemle anlıyoruz.
Meğer binlerce insan “maksat spor olsun” diye farkında olmadan bunların değirmenine su taşıyormuş…
Tüm renkler aynı hızla kirleniyor, oysa biz ve bizim gibiler elbirliğiyle vakti zamanında birinciliği boka vermişiz de haberimiz yok dimi yani…
Tez zamanda el birliği ile öldürdüğümüz Amatör Ruhu hayata geçirmeliyiz yoksa her yıl yine milyon dolarlık bütçelerle havanda su dövmeye, paraları da çar-çur etmeye devam ederiz.
