Kurtuluş Savaşı'nın unutulmaz komutanı, Cumhuriyetimizin kurucusu, ulusumuzun eşsiz liderini andık dün… Onu unutturmaya çalışanların sahip çıkanlardan daha sıkı sarıldığını gördükçe gözümden yaşlar akacak neredeyse; mutluluktan… Samimiyet testine girmeye gerek yok! Çok şükür bugünlerimize…
Silivri'nin her köşesinde, yaşam tarzında izlerini, yönetiminde ilkelerini, devrimlerine bağlılığı görmek, hissetmek çok özel ve bir o kadar kıymetli…
Dünkü törende ise kimse kusura bakmasın benim için günün yıldızları sonradan isminin Gökay Topçu olduğunu öğrendiğim bir baba ve Ela isminde 3 yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim kızı…
Protokolü süzüp, töreni izlerken alana süzüldü bu muhteşem ikili…
Ela, Mustafa Kemal Atatürk'ün huzuruna babasının kucağında, minicik elini alnına değdirmiş asker selamıyla geldi… Önce yüzünü gizlemek istiyor sandım, o yaşlarda bir çocuğun sabah 08.30'da saygıdan asker selamı vermeye çalıştığını düşünmedim… Sonra o minik el yoruldu indi alnından ama bu defa da siren seslerinden korkup kulaklarını kapatmak için iki eli birden kalktı… Gözlerinde önce telaş, sonra akıp akmamak arasında beliren gözyaşı ardından kendine bir güven geldi. Ela'nın başı Atatürk anıtına döndü elleri sımsıkı babasının boynunu sardı…
Babasının anlattıklarını dinledikten sonra kucağından kendinden emin bir şekilde indi sırtını Atatürk'e verdi ve zarifçe selama durdu yeniden… Onlar kendileri için bu anı ölümsüzleştirmeye çalışırken ben de bu kareyi sizin için çektim… Bana çok iyi geldi, düşündüm ki size de gelir…
Alanda protokolün eksiksiz katılımı güzeldi tabi ama bence daha da güzeli insanların çocuklarını elinden tuttuğu gibi tören alanında yer almasıydı…
Nesilden nesle yayılan, görmeden sevilmenin, küçücük kalplerde yeşeren benzersiz sevginin eseri daim, ruhun şad olsun…
Not: Ela'nın babası yerine gözlerini benim telefonumun objektifine odaklandığını fark ettiğim an mutluluğum katlandı… Var ol çocuk!
