Küflü bir pulluk var kral ağacının altında sanki bin yıl önce oraya konmuş ve unutulmuş gibi, yanında bir at arabası tekerleği.
Süleyman geliyor.
“Niyet var niyet!”
Üstü başı dökülüyor Süleyman'ın, ayakları çıplak. Aynasını çıkarıyor, ellerine tükürüyor saçlarını düzeltiyor, gülüyor. Hep gülüyor Süleyman, düğünlerde, mevlitlerde, cenazelerde!
“Ali çekçen mi niyet? Tavşan çeksin mi senin yerine?”
Niyetimi sen okursan olur, gözlerim bozuldu benim.
“Çok kitap okuyon sen, ondan de mi?”
Hayali niyet kutusuna doğru eğiliyorum, hayali beyaz tavşan yavrusu ağzı ile niyet çekiyor!
Süleyman hayali kâğıdın katlarını açıyor, gülüyor.
“Çok iyi çıktı niyetin!”
Okuması için bekliyorum.
“Ver bakalım bi elli kuruş.”
Kısa pantolonumun cebinden bir elli kuruş çıkarıp uzatıyorum.
“Gazoz kapağı da olurdu ama ninen para vermiş madem, ninene para ile niyet çektirdim deme kovalıyor beni sonra.”
E oku hadi!
“Kuş olursan konmayasın ince dala
Arıysan tamah etme çok bala”
Gülüyor. “Güzelmiş mi?”
Avuç içi kadar aynasını çıkarıyor tekrar, ellerine tükürüyor, saçlarını düzeltiyor.
“Hatçe geçti mi buradan, inekleri sulamaya götürürdü bu vakit?”
Kral ağacının, o pas tutmuş pulluğun ve hemen yanı başındaki at arabası tekerleğinin siyah beyaz fotoğrafı dün gibi aklımda fakat Süleyman diye biri yaşamış mıydı gerçekten?
En büyük Yazar, Süleyman ve Hatice'nin birleştiği bir öykü hayata almış olabilir mi?
Belki Hatice'nin de gönlü vardı Süleyman'da! Akıllısından ne fayda gördük demiştir. O yüzden her sabah aynı saatte inekleri sulamaya götürüyor olabilir mi?
Felaketlerin daha büyük felaketler tarafından unutturulduğu zamanlarda
gönül mucizeler olsun, olmayacaklar olsun, bütün öykülerin sonu iyi bitsin istiyor, ondan hep.
Yoksa Hatice farkında bile değildir Süleyman'ın. Muhtarın en küçük oğlu isteyince daha iyisini mi bulacak köylük yerde?
Süleyman da gelmiştir düğüne, hayali tavşanlara hayali niyetler çektirmiştir ama gazoz kapağına ama elli kuruşa.
Aynasına bakıp gülmüş sonra da sormuştur “güzelmiş mi?”
“Niyet var niyet!”
