“Bir gün insanlardan kaçan, yalnız yaşamayı tercih eden yaşlı bir adama sorarlar.
“Sürekli yalnız olmaktan bıkmıyor musun?”
Yaşlı adam cevap verir:
-“Yapacak çok işm var. İki şahin eğitmem gerekiyor. Ve iki kartal. İki tavşan sakinleştirmek ve yılanı eğitmek. Eşeği motive etmek ve aslanı evcilleştirmek.”
“Ama senin etrafında hiç hayvan göremiyoruz! Neredeler?”
-“Onlar içimizde yaşayan hayvanlardır. İki ‘şahin'; gördükleri her şeye saldırıyorlar. İyi-kötü, faydalı-zararlı onlara ayırt etmeyi öğretmeliyim. Çünkü onlar benim gözlerim.
İki ‘kartal'; dokundukları her şeyi mahvediyor, yaralıyor, parçalıyorlar. Onlara hizmet etmeyi ve zarar vermeden yardım etmeyi öğretmeliyim çünkü onlar benim ellerı̇m.
‘Tavşanlar' her zaman korkarlar, kaçarlar ve saklanırlar. Onları sakinleştirip, zor durumlarla başa çıkmayı öğretmeliyim, beladan kaçmayı değil çünkü onlar benim ayaklarım.
En zor kısmı ‘yılanı' izlemek. Sıkı bir kafeste, güvenli bir şekilde kilitli olsa da her zaman saldırmaya, sokmaya, yakın olan herkesi zehirlemeye hazır. Bu yüzden onu takip edip, disiplinli olmalıyım çünkü bu benim dilim.
‘Eşek' herkesin bildiği gibi çok inatçı, sonsuza kadar yorgun ve işini yapmak istemiyor. Bu yüzden ona şükretmeyi ve akışta olmayı öğretmeliyim çünkü bu benim vücudum.
Ve sonunda ‘kral' olmak ve herkese emretmek isteyen bir ‘aslan'ı evcilleştirmek istiyorum. Gururlu, kibirli ve dünyanın kendi etrafında dönmesini istiyor. O ‘aslan'ı terbiye etmeliyim çünkü bu benim egom.
Gördüğünüz gibi yapacak çok işim var.”
*Soru sorulan yaşlı adam, Lev Nikoleviç Tolstoy'dur.
